A Comunidade Autónoma de Galicia, ao abeiro do artigo 149.1.28 da Constitución, e segundo o disposto no artigo 27 do Estatuto de autonomía, asumiu a competencia exclusiva en materia de patrimonio cultural. No seu exercicio aprobouse a Lei 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio cultural de Galicia (en diante LPCG), e no seu artigo 1.1 establece o seu obxecto na protección, conservación, acrecentamento, difusión e fomento do patrimonio cultural de Galicia, de forma que lle sirva á cidadanía como unha ferramenta de cohesión social, desenvolvemento sustentable e fundamento da identidade cultural do pobo galego, así como a súa investigación, valorización e transmisión ás xeracións futuras.

No artigo 8.2 da LPCG indícase que: «terán a consideración de bens de interese cultural aqueles bens e manifestacións inmateriais que, polo seu carácter máis sobranceiro no ámbito da Comunidade Autónoma, sexan declarados como tales por ministerio da lei ou mediante decreto do Consello da Xunta de Galicia, por proposta da consellaría competente de patrimonio cultural, de acordo co procedemento establecido nesta lei. Os bens de interese cultural poden ser inmobles, mobles ou inmateriais».

O artigo 10.1.a) da LPCG define o monumento, categoría asignada á igrexa de Santa María da Atalaia, como «a obra ou construción que constitúe unha unidade singular recoñecible de relevante interese artístico, histórico, arquitectónico, arqueolóxico, etnolóxico, industrial ou científico e técnico».

O procedemento para o recoñecemento do seu valor cultural iniciouse o 29 de decembro de 2017, cando o Concello de Laxe presentou unha solicitude de declaración de ben de interese cultural, coa categoría de monumento, da igrexa de Santa María da Atalaia, solicitude que foi ampliada e mellorada, posteriormente, con documentación referida ao patrimonio artístico do templo, así como á súa situación urbanística.

Á vista desta solicitude, a Dirección Xeral de Patrimonio Cultural elaborou un informe específico sobre os valores culturais do inmoble e, segundo o establecido no artigo 18.2, da Lei 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio cultural de Galicia, solicitou o parecer dos órganos asesores e consultivos mencionados no artigo 7 do citado precepto legal.

A resposta destes órganos asesores e consultivos, Consello da Cultura Galega e a Real Academia Galega de Belas Artes de Nosa Señora do Rosario, foi favorable á declaración.

Así mesmo, na xuntanza do 24.10.2018 da Subcomisión para o Rexistro do Patrimonio Cultural da Igrexa Católica en Galicia, recibiu informe favorable a tramitación da clasificación como ben de interese cultural, segundo o que establecen os artigos 2.g) e 12 do Decreto 84/2017, do 3 de agosto, polo que se regula a composición e funcionamento da Comisión Mixta de Galicia-Igrexa Católica.

A información técnica elaborada pola Dirección Xeral do Patrimonio Cultural e o ditame dos órganos asesores e consultivos xustifican o papel fundamental que representa a igrexa da Atalaia por presentar, en primeiro lugar, unhas particularidades arquitectónicas, sinxelas, robustas e sobrias que son un exemplo representativo do gótico mariñeiro, características especialmente da Costa da Morte e, en segundo lugar, pola calidade, temática e singularidade do conxunto escultórico e decorativo co que conta no seu interior e exterior, sobre todo o retablo pétreo da Resurrección e, finalmente, cómpre destacar a súa implantación na propia vila e a relación que mantén co mar e coa paisaxe mariñeira, cos cales conforma un conxunto harmónico.

Este conxunto de valores define a igrexa de Santa María da Atalaia como un espazo patrimonial significativo, dotado dunha gran singularidade que, unida á relación entre a súa arquitectura e o conxunto escultórico, se consideran un exemplo excepcional e sobranceiro en Galicia.

Á vista do anterior, a Dirección Xeral de Patrimonio Cultural acordou a incoación do procedemento de declaración como ben de interese cultural, pola resolución publicada no Diario Oficial de Galicia, número 106, do 2 de xuño de 2020, e abriuse un período de exposición pública dun mes no cal non se presentou ningunha alegación.

Na tramitación do expediente, por tanto, cumpríronse todos os trámites legalmente preceptivos de acordo coas disposicións vixentes.

Na súa virtude, por proposta do conselleiro de Cultura, Educación e Universidade e logo da deliberación do Consello da Xunta de Galicia na súa reunión do día vinte e oito de xaneiro de dous mil vinte e un,

DISPOÑO:

Primeiro. Obxecto

Declarar ben de interese cultural a igrexa de Santa María da Atalaia, no concello de Laxe (A Coruña), coa categoría de monumento, conforme a descrición recollida no anexo I e coa delimitación e contorno de protección establecido no anexo II deste decreto.

Segundo. Inscrición

1. Ordenar as inscricións respectivamente no Rexistro de Bens de Interese Cultural de Galicia e comunicala ao Rexistro Xeral de Bens de Interese Cultural da Administración do Estado.

2. Inscribir no Catálogo do patrimonio cultural de Galicia a relación de bens mobles enumerados no anexo II deste decreto.

Terceiro. Publicidade

Este decreto publicarase no Diario Oficial de Galicia e no Boletín Oficial del Estado.

Cuarto. Notificación

Este decreto notificarase ás persoas interesadas e ao Concello de Laxe.

Quinta. Recursos

Contra este acto, que esgota a vía administrativa, as persoas interesadas poden interpoñer potestativamente recurso de reposición no prazo dun mes desde o día seguinte ao da súa publicación ante o órgano que ditou o acto ou, directamente, interpoñer recurso contencioso-administrativo no prazo de dous meses desde o día seguinte ao da súa publicación, ante a Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia.

Disposición derradeira primeira. Eficacia

Este decreto terá eficacia desde o día seguinte ao da súa publicación no Diario Oficial de Galicia.

Disposición derradeira segunda. Incorporación ao planeamento urbanísitico

En virtude do disposto no artigo 35.5 da Lei 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio cultural de Galicia, o Concello de Laxe deberá incorporar as determinacións da declaración ao seu planeamento urbanístico, sen que a devandita obriga modifique a competencia municipal para a autorización das intervencións no contorno de protección previstas no plan especial do conxunto histórico segundo o disposto no artigo 58.1 da devandita lei.

Santiago de Compostela, vinte e oito de xaneiro de dous mil vinte e un

Alberto Núñez Feijóo
Presidente

Román Rodríguez González
Conselleiro de Cultura, Educación e Universidade

ANEXO I

Descrición do ben

1. Denominación: igrexa de Santa María da Atalaia.

2. Localización:

• Enderezo: A Atalaia, Santa María de Laxe, concello de Laxe (A Coruña).

• Coordenadas UTM ETRS89 fuso 29 Igrexa: X: 499.620 Y: 4.785.545.

• Coordenadas UTM ETRS89 fuso 29 Cruceiro da Atalaia: X: 499.610 Y: 4.785.530.

3. Descrición:

3.1. Descrición formal.

a) A igrexa.

O templo de Santa María da Atalaia sitúase sobre un promontorio elevado sobre o peirao da vila e configura unha auténtica atalaia de vixilancia. A súa concepción inicial respondía a dúas funcións básicas, pois á finalidade relixiosa uníase a de ser un baluarte defensivo, derivado da súa situación estratéxica, que permitía controlar os accesos á vila tanto desde terra como por mar. Nun principio o edificio asentábase sobre un cumio pétreo en que o mar batía e que foi reforzado con rexos muros e robustos contrafortes, que a configuraron como un verdadeiro refuxio utilizado en caso de perigo. Posteriormente, engadíuselle a torre campanario e un muro con troneiras en que se instalaron pezas de artillaría.

O templo ten a orientación tradicional dos antigos templos medievais, coa cabeceira dirixida cara ao leste e o pórtico cara ao oeste. A súa planta desenvólvese nun corpo de nave de tres tramos, separados por arcos dobrados apuntados, que parten de columnas de fuste poligonal curto, rematadas cun capitel decorado con temas vexetais, moi característicos do gótico tardío galego. Ao exterior preséntase con sinxelos e robustos muros e unha sobria decoración, en que destacan os contrafortes angulares que contrarrestan o peso da bóveda.

b) Partes integrantes.

No interior da igrexa unha nave de planta rectangular, presbiterio e capela maior sostén o teitume de madeira con columnas e piares, como adoita ser habitual nas igrexas do seu estilo.

No muro leste de cabeceira, baixo o rosetón, atopamos, sen dúbida, un dos elementos máis salientables do templo: o retablo pétreo da Resurrección.

Na zona do presbiterio destaca a existencia dos seguintes bens:

• Dúas lápidas anepígrafas xunto ao altar maior.

• Retablo pétreo da Resurrección: friso continuo composto por cinco bloques esculpidos sobre rocha granítica de forma rectangular, de 450 cm x 107 cm, descuberto accidentalmente no inverno de 1955 pola destrución que un raio causou no retablo barroco que ocupaba este lugar. A parte superior e inferior do retablo delimítase por unha estreita banda con anxos orantes representados en busto, de aspecto basto con cabeleiras esquemáticas. Cada unha das cinco escenas están enmarcadas entre unhas columnas que soportan unha arcaría gótica, que divide os distintos bloques pétreos do retablo. De esquerda a dereita o artista desenvolve o tema da resurrección de Cristo en cinco escenas dispostas coa seguinte orde: resurrección de Cristo, descenso de Cristo resucitado ao Limbo, aparición de Cristo resucitado á Virxe María acompañado polos xustos liberados do Limbo; as Santas Mulleres ante o sepulcro baleiro, e a aparición de Cristo á María Magdalena. A representación, en escultura pétrea, da aparición de Cristo resucitado á Virxe María resulta excepcional en España.

• Relevo cun crucifixo do século XVII que coroa o arco triunfal.

Pola súa parte, no muro do evanxeo aparecen:

• Escaleira de acceso ao coro na cal se acubilla un pequeno confesionario.

• Tabernáculo da Milagrosa do primeiro terzo do século XX, de 200 cm × 400 cm. Policromado e dourado.

• Retablo do Santo Sepulcro de mediados do século XIX, de 192 cm × 250 cm. Policromado e dourado.

• Retablo da Paixón con dúas sinxelas fornelas sobre banco. Cronoloxía fixada na primeira metade do século XIX.

• Pía de auga bieita no flanco esquerdo do acceso da igrexa cara ao norte.

• Restos do fresco mural de San Domingos de Guzmán, descubertos na década dos 90 do século pasado. A parte conservada, de 160 cm de alto por 120 cm de largo, representa na parte inferior a San Domingos con hábito branco e capa escura e aos seus pés un dos seus atributos máis característicos: o can branco e negro co facho na boca. Á dereita da figura e enmarcado nun pequeno cadro de 33 cm de alto por 22 de largo, una pequena fornela acubilla outra representación de San Domingos orando axeonllado, coa Biblia nas mans e o halo de santidade sobre a cabeza. Sobre este cadriño intúense os restos doutro e, entre ambos os dous, o final dunha phylacteria cuxa lenda non se conserva e unha inscrición con letra de mediados do século XV. Unha tira con decoración xeométrica pecha o fresco pola dereita.

• Púlpito de pedra con escaleira de acceso, tamén de pedra, datado entre o século XVIII ou o século XIX. Este púlpito tivo outrora dosel de resonancia.

• Retablo da Inmaculada datado na primeira metade do século XIX de autor descoñecido, que custodia o arco triunfal polo muro do evanxeo.

Mentres que no muro da epístola destacan:

• Retablo da Virxe do Carme, de similares características e cronoloxía ao da Inmaculada.

• Retablo da Asunción. Século XVIII. Autor: Juan A. Martínez. Dimensións: 197 cm × 400 cm. Técnica: talla, policromía e dourado.

• Pía bautismal datada no século XVIII de 94.5 cm × 88 cm con restos de policromía.

• Pía de auga bendita, xunta á entrada da igrexa, de similares características á vista na porta setentrional, tamén conserva restos de policromía.

E, por último, na sancristía sitúase un lavamáns pétreo onde o oficiante podía lavar as mans, datado no século XVII.

c) Cruceiro: trátase dun cruceiro de cantaría de pedra de granito, con cruz de brazos cilíndricos, con imaxes do Cristo crucificado e da Virxe en cada cara, sobre un sinxelo capitel e un varal longo e esvelto. O conxunto dispón dun pedestal de tres chanzos octogonais con bocel e unha base tamén octogonal de pedra ao nivel do piso térreo do adro.

3.2. Recensión histórica.

Laxe era a mediados do século XV, ademais dunha pequena vila mariñeira –configurada arredor dun núcleo urbano máis antigo conformado entre as actuais rúa Real e a praza de Ramón Juega–, o porto natural das terras de Soneira e, por tanto, do señorío de Altamira. Un clásico porto de fondo de ría que era daquela a principal saída ao mar dos territorios controlados e xestionados polos Moscosos de Altamira, que quedaba protexido desde un outeiro pola igrexa-fortaleza da Atalaia ou da Esperança, desde onde se dominaba practicamente toda a ría.

A igrexa foi fundada por Dona Juana de Castro Lara y Guzmán, condesa de Altamira, que a iniciou a principios do século XV, sobre, probablemente, o soar que xa ocupaba unha capela previa do século XIII, xustamente no promontorio dominante da vila medieval, desde o cal se controlaba o porto, a praia, a vila e a ría.

A esas obras fai alusión a súa filla, Dona Urraca, no seu testamento manuscrito dous días antes da súa morte, en que deixaba unha suma de cartos para rematar as obras.

A relevancia histórica deste templo virá dada polo papel vital que desenvolveu na historia local da vila de Laxe e da súa contorna. A igrexa non só foi, desde as súas orixes, un lugar de culto e oración, senón que foi, ademais, un lugar de protección física e espiritual, de modo que o templo desenvolveu unha tripla función na vida dos seus habitantes: defensiva, civil e relixiosa.

O templo conta con potentes muros de pedra, robustecidos polos seus contrafortes, de maneira que, en caso de perigo, se convertía nun refuxio relativamente seguro, na segunda liña de defensa da atalaia. Cando no século XVI se engade a torre-campanario, aumentará a súa capacidade para vixiar e advertir do perigo aos veciños dispersos mediante o repique de campás. Ademais, no adro da igrexa, nas caras norte e leste, estiveron colocados uns canóns que tiñan a finalidade de protexer o porto e a vila de Laxe. Aínda así, tanto a igrexa como a vila sufriron en máis dunha ocasión o asalto e saqueo por parte de frotas inimigas ou de piratas que se apropiaron das reliquias eclesiásticas e dos bens da xente local.

4. Estado de conservación.

Tanto a igrexa como o cruceiro, aínda que estean afectados pola intensa erosión eólica e marítima, presentan un bo estado de conservación, e, cando menos non se recolle a existencia dunha ameaza inminente que afecte á súa integridade e estabilidade xeral. Dadas as súas condicións e posto que pola súa posición e dimensións non están afectados por unha problemáticas complexas en relación co disposto no artigo 90 da Lei 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio cultural de Galicia, non se considera obrigada a redacción dun plan director do monumento.

5. Valoración cultural.

A igrexa da Atalaia destaca por presentar unhas características arquitectónicas, sinxelas, robustas e sobrias que son un exemplo representativo do gótico mariñeiro, características especialmente da Costa da Morte. Así mesmo, posúe un conxunto escultórico e decorativo, sobre todo o retablo pétreo da Resurrección, que, pola súa calidade, temática e singularidade é un exemplo sobranceiro da arte sacra en Galicia. Finalmente, destaca pola súa implantación na propia vila e a relación que mantén co mar e coa paisaxe mariñeira, cos cales forma un conxunto harmónico, valores que definen a igrexa de Santa María da Atalaia como un espazo patrimonial significativo.

6. Usos.

A igrexa conserva a súa función de culto e, dadas as súas características, debe seguir a ser o seu uso principal, sen prexuízo de que poida compatibilizarse cun uso cultural complementario derivado do seu interese artístico e histórico que está potenciado pola súa posición relativa no conxunto, proximidade ao mar e presenza na configuración urbana da vila de Laxe.

7. Réxime de protección.

7.1. Igrexa de Santa María da Atalaia:

• Natureza: ben inmoble.

• Categoría: monumento.

• Interese: patrimonio arquitectónico. Arquitectura relixiosa.

• Nivel de protección: integral.

7.2. Réxime de protección.

A declaración de ben de interese cultural como monumento da igrexa de Santa María da Atalaia María, no concello de Laxe, determina a aplicación do réxime de protección previsto nos títulos II e III da Lei 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio cultural de Galicia (LPCG) e complementariamente co establecido na Lei 16/1985, do 25 de xuño, do patrimonio histórico español (LPHE). Así mesmo, para o conxunto de bens mobles que se catalogan, será de aplicación o previsto nos títulos II e IV da LPCG. Este réxime pode ser sintetizado no seguinte conxunto de requirimentos e obrigas:

• Autorización: as intervencións que se pretendan realizar no ben terán que ser autorizadas pola Dirección Xeral de Patrimonio Cultural. Tamén será precisa a autorización da Dirección Xeral de Patrimonio Cultural para as intervencións sobre os bens mobles catalogados.

• Conservación: as persoas propietarias, posuidoras ou arrendatarias e as titulares de dereitos reais sobre o inmoble e os bens catalogados están obrigadas a conservalos, mantelos e custodialos debidamente e a evitar a súa perda, destrución ou deterioración.

• Acceso: as persoas físicas e xurídicas propietarias, posuidoras ou arrendatarias e demais titulares de dereitos reais do inmoble e dos bens catalogados están obrigadas a permitir o acceso ao persoal habilitado para a función inspectora nos termos previstos no capítulo I do título X; ao persoal investigador acreditado pola Administración e ao persoal técnico designado pola Administración para a realización dos informes necesarios. Para o caso dos bens mobles e as actividades de investigación, a obriga de acceso poderase substituír, por petición das persoas propietarias, posuidoras, arrendatarias e titulares de dereitos reais sobre o ben, polo seu depósito na institución ou entidade que sinale a consellaría competente en materia de patrimonio cultural. O período de depósito, salvo acordo en contrario entre ambas as dúas partes, non poderá exceder os dous meses cada cinco anos.

• Comunicación: as persoas propietarias, posuidoras ou arrendatarias e, en xeral, os titulares de dereitos reais están obrigadas a comunicar á consellería competente en materia de patrimonio cultural calquera dano ou prexuízo que sufran e que afecte de forma significativa o seu valor cultural.

• Visita pública: as persoas propietarias, posuidoras, arrendatarias e, en xeral, titulares de dereitos reais sobre o inmoble declarado de interese cultural permitirán a visita pública gratuíta un número mínimo de catro días ao mes durante, polo menos, catro horas ao día, que serán definidos previamente.

• Tanteo e retracto: calquera pretensión de transmisión onerosa da propiedade ou de calquera dereito real de desfrute do inmoble declarado ben de interese cultural deberá ser notificada á consellería competente en materia de patrimonio cultural con indicación do prezo e das condicións en que se propoña realizar aquela. En todo caso, na comunicación da transmisión deberá acreditarse tamén a identidade da persoa adquirente.

• Uso: en calquera caso a protección do ben implica que as intervencións que se pretenda realizar terán que ser autorizadas pola consellería competente en materia de patrimonio cultural e que a súa utilización quedará subordinada a que non se poñan en perigo os valores que aconsellan a súa protección.

• Traslado de bens mobles catalogados: en virtude do establecido nos artigos 22.2.b) e 64.3 e 4, o conxunto de bens mobles catalogados que se atopen na igrexa de Santa María da Atalaia considérase vinculados á devandita localización, polo que o seu traslado requirirá da autorización previa da consellería competente en materia de patrimonio cultural.

• Exportación de bens mobles: a exportación de bens mobles está sometida ao que se establece nos artigos 5 e 6 da Lei 16/1985, do 25 de xuño, do patrimonio histórico español, e resulta da competencia da Administración xeral do Estado.

A declaracion como ben de interese cultural da igrexa da Atalaia determinará a aplicación do réxime de protección previsto nos títulos II e III da Lei 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio de Galicia (LPCG) e complementariamente co establecido na Lei 16/1985, do 25 de xuño, do patrimonio histórico español (LPHE). Así mesmo, para o conxunto de bens mobles que se catalogan, será de aplicacion o previsto nos títulos II e IV da LPCG.

Este réxime implica a súa máxima protección e tutela, polo que a súa utilización quedará subordinada a que non se poñan en perigo os valores que aconsellan a súa conservación.

Calquera intervención que se pretenda realizar nela deberá ser autorizada pola Dirección Xeral de Patrimonio Cultural, segundo proxectos elaborados por técnicos competentes e segundo os criterios legais establecidos (artigos 39 a 40 da LPCG).

ANEXO II

Relación de bens mobles

Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano	Localización
1	Virxe da Atalaia	Descoñecido	Escultura			XV/XVI	Igrexa
2	Santa Inés	Descoñecido	Escultura			XV/XVI	Igrexa
3	Vía Crucis	Descoñecido	Cadro con escultura en relevo	Xeso, madeira		Primeiro terzo XX	Muros da nave

Retablo da Asunción (Nave. Muro da Epístola)
Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano
4	Virxe da Asunción	Descoñecido	Escultura	Madeira	53 × 150	Primeiro terzo do século XX.

Retablo do Santo Sepulcro (Nave. Muro da Epístola)
Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano
5	Cristo xacente	Descoñecido	Escultura	Madeira		Primeira metade do XIX

Retablo da Virxe do Carme (Nave. Muro da Epístola)
Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano
6	San Xosé	José Rivas	Escultura	Madeira	44	Primeira metade do XX
7	Virxe do Carme	Descoñecido	Escultura	Madeira	77	Primeira metade do XX
8	Sagrado Corazón de Xesús	Descoñecido	Escultura	Madeira	44 × 100	Primeira metade do XX

Retablo da Inmaculada (Nave. Muro do Evanxeo)
Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano
9	Inmaculada	Descoñecido	Escultura	Madeira	60	Segunda metade do XIX
10	Santo Antón de Padua	López Pedre	Escultura	Madeira	48	Primeiro terzo do XX
11	San Roque	José Rivas¿?	Escultura	Madeira	43 × 100	Primeiro terzo do XX

Retablo da Paixón (Nave. Muro do Evanxeo)
Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano
12	Virxe Doorosa	Descoñecido	Escultura	Madeira	40	Segunda metade do XIX
13	Xesús Nazareno	Descoñecido	Escultura	Madeira	30	Segunda metade do XIX

Outros bens mobles
Núm.	Obra	Autor/escola	Clase/técnica	Materia	Dimensións (cm)	Século/ano	Localización
14	Asunción	Descoñecido	Escultura	Madeira	70	Mediados XVIII	Presbiterio
15	San Francisco	Descoñecido	Escultura	Madeira	25,5 × 63	Mediados XVIII	Presbiterio
16	San Miguel	Descoñecido	Escultura	Madeira	60	Primeira metade XVIII	Presbiterio
17	Santa Rosa de Lima	Descoñecido	Escultura	Madeira	26 × 67	XVIII	Presbiterio
18	San Francisco Xavier	Descoñecido	Escultura	Madeira	23,5 × 54	Segundo terzo XVIII	Presbiterio
19	Santa Tareixa	Descoñecido	Escultura	Madeira	21 × 51	Segundo terzo XVIII	Presbiterio
20	Sagrario	Descoñecido	Escultura	Madeira	76 × 84	Terceiro cuarto XVIII	Presbiterio
21	Virxe do Rosario	Vicente Portela (atribuído)	Escultura	Madeira	43 × 102	1824	Presbiterio
22	Neno Xesús	Descoñecido	Escultura	Madeira	23,5 × 41	Primeiro terzo XX	Presbiterio
23	Virxe da O	Descoñecido	Escultura	Madeira	33,5 × 102	Segundo terzo XX	Presbiterio
24	Cristo Resucitado	Descoñecido	Escultura	Madeira	34 × 74	Segundo terzo XVIII	Presbiterio
25	Cáliz	Descoñecido	Ourivaría	Prata	8,5 × 14	Segundo terzo XX	Sancristía
26	Cáliz	Descoñecido	Ourivaría	Prata	12,5 × 18,5	1944	Sancristía
27	Cáliz	Descoñecido	Ourivaría	Prata	9 × 11	Segundo terzo XX	Sancristía
28	Cáliz	Descoñecido	Ourivaría	Prata	8,5 × 24	Segunda metade XX	Sancristía
29	Naveta	Descoñecido	Ourivaría	Prata	13,5 × 11	Primeiro terzo XX	Sancristía
30	Copón	Descoñecido	Ourivaría	Prata	11 × 23	Segundo terzo XVIII	Sancristía
31	Incensario	Descoñecido	Ourivaría	Prata	12,5 × 19	Primeiro terzo XX	Sancristía
32	Custodia	Descoñecido	Ourivaría	Metal	24,5 × 47	Segundo terzo XX	Sancristía
33	Custodia	Descoñecido	Ourivaría	Metal	28 × 43,5	XVI/XVII/XIX	Sancristía
34	Ostensorio	Descoñecido	Ourivaría	Metal	35 × 63	1990	Sancristía
35	Farol	Descoñecido	Ourivaría	Metal	12 × 34	Primeiro terzo XX	Sancristía
36	Coroa	Descoñecido	Ourivaría	Prata	7 × 20,5	XX	Sancristía
37	Coroa	Descoñecido	Ourivaría	Prata	16	XX	Sancristía
38	Vinagreiras	Descoñecido	Ourivaría	Prata	-	XX	Sancristía
39	Portaviático	Descoñecido	Ourivaría	Prata	5	1810	Sancristía
40	Portaviático	Descoñecido	Ourivaría	Prata Meneses	5	XX	Sancristía
41	Cruz parroquial	Descoñecido	Ourivaría	Prata	34,5 × 82	Primeiro terzo XIX	Sancristía
42	Crucifixo de altar	Descoñecido	Escultura	Madeira	41 × 91	Último terzo XVIII	Sancristía
43	Virxe co neno	Descoñecido	Escultura	Madeira	20 × 53	Primeiro terzo XX	Sancristía
44	Incensario	Descoñecido	Ourivaría	Metal	12 × 23	Último terzo XIX	Sancristía
45	Exvoto ánimas	Descoñecido	Cadro con escultura	Madeira	121 × 78	1939	Sancristía

ANEXO III

Delimitación do ben e contorno de protección

1. Identificación dos bens.

Os límites do ben protexido deben entenderse seguindo o trazado da muralla de configuración da plataforma en que se asenta e, por tanto, forman parte de todo o recinto intramuros a igrexa, o adro da igrexa cos seus enterramentos, os nichos do lado setentrional e a explanación meridional co seu cruceiro.

2. Contorno de protección.

Considérase axeitada a delimitación do contorno de protección feita para estes bens no Plan xeral de ordenación municipal (PXOM), aprobado o 30 de outubro de 2019, cartografada na ficha L-01 do catálogo. O contorno de protección proposto identifícase cunha liña vermella de trazos finos.

3. Plano coa delimitación do PXOM: