Antonio María Rouco Varela (Vilalba-Lugo, 1936).
Arcebispo de Santiago de Compostela
Realiza os seus estudos sacerdotais no seminario lucense de Mondoñedo, continúa os de Teoloxía na Universidade Pontificia de Salamanca e doutórase en Dereito Canónico na Universidade de Múnic.
Exerce a docencia no Seminario de Mondoñedo e as universidades de Madrid, Múnic e Pontificia de Salamanca, da que chega a ser vicerreitor.
Ordénase sacerdote en 1959. O Papa Paulo VI noméao bispo de Santiago de Compostela en 1976. En 1984 é nomeado arcebispo da sede compostelá polo Papa Xoán Paulo II, sendo promovido, dez anos despois, a arcebispo de Madrid.
En 1998 é nomeado cardeal.
É titular da basílica romana de San Lourenzo in Damaso, habitualmente ocupada por un purpurado español.
Actual presidente da Conferencia Episcopal Española, tamén ocupou ese posto entre 1999 e 2005.
Rouco Varela é autor de varios libros sobre o fundamento teolóxico do Dereito Canónico e sobre os problemas das relacións Igrexa-Estado. Ademais de coa Medalla de Ouro de Galicia e a Grande Cruz da Orde de Isabel A Católica, foi distinguido cos doutoramentos honoris causa das universidades de Navarra, Burgos, CEU São Paulo e Católica de Mar de Prata.
Álvaro Arzú Irigoyen (Cidade de Guatemala, 1946).
Presidente Constitucional da República de Guatemala
Descendente de inmigrantes vascos españois e pertencente á reducida, pero poderosa, elite europea de Guatemala, cursa a educación primaria e secundaria no Liceo Guatemala e despois Ciencias Sociais e Xurídicas na Universidade Rafael Landívar, rexida polos xesuítas, licenciándose en 1970.
A súa traxectoria profesional está vinculada aos negocios nos sectores turístico, comercial e industrial, e á administración pública.
Político da dereita liberal e pro-empresarial, pragmático e posibilista, foi alcalde da Cidade de Guatemala, antes e despois do golpe de Estado do xeneral Ríos Montt en 1982.
Fundador do Partido Avanzada Nacional e, despois da súa escisión, o Partido Unionista. Alcanza a presidencia da República en 1996. O principal logro do seu mandato é a firma do Acordo de Paz Firme e Duradeira, que pon fin a tres décadas de guerra interna, con máis de 200.000 mortos e o xenocidio dos pobos indíxenas campesiños. Alenta a dilucidación histórica das atrocidades cometidas polo Estado, fortalece as institucións democráticas e integra as antigas guerrillas no xogo parlamentario. Así e todo non logra que se aprobe en referendo a reforma constitucional derivada dos mesmos. No económico desenvolve unha política neoliberal e privatiza a práctica totalidade do sector público guatemalteco.
Álvaro Arzú, ademais de ser distinguido coa Medalla de Ouro de Galicia, tamén o foi co Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional e co Félix Houphouët-Boigny de Fomento da Paz, concedido pola UNESCO.
Fernando Henrique Cardoso (Río de Xaneiro, 1931).
Presidente da República Federativa de Brasil
Fillo do xeneral Leónidas Fernández Cardoso, veterano da revolución de 1930, recibe unha educación de elite no seu domicilio, ao cargo de preceptores privados.
Licenciado en Ciencias Sociais pola Universidade de São Paulo, desenvolve unha intensa actividade docente e investigadora, que o converten nun dos sociólogos e politólogos máis reputados do mundo, como teórico do desenvolventismo e da dependencia dos países latinoamericanos.
Coincidindo co réxime militar que gobernou Brasil entre 1964 e 1985 exíliase a Chile, Arxentina, Estados Unidos e Francia. Durante a década dos setenta é profesor das universidades de Stanford, Cambridge, París e Berkeley.
Fundador do Partido do Movemento Democrático Brasileiro, de tendencia centrista e co que conseguiu dúas veces a acta de senador, participou activamente na vida política do seu país, encabezando en 1988 a escisión do que habería de ser o Partido Social Demócrata Brasileiro. Ministro de Exteriores e Facenda co presidente Itamar Franco, o seu plan de axuste monetario e choque antiinflacionista, o Plan Real, propúlsao á presidencia de Brasil en 1995, logrando en 1998 a reelección. As reformas estruturais e os plans de desenvolvemento social son o eixe dos seus mandatos, en que fortalece o MERCOSUR.
Autor de relevancia internacional no ámbito da socioloxía e a ciencia política, recibiu os doutoramentos honoris causa por diversas universidades europeas, estadounidenses e iberoamericanas. Ademais da Medalla de Ouro de Galicia, tamén se fixo merecedor doutras distincións, como a Lexión de Honra francesa, a Rosa Branca de Finlandia ou a Orde do Mérito de Hungría.
